S I N O M

01

Ambeke kang wus utama,

tan ngendhak gunaning jalmi,

amiguna ing aguna,

sasolahe kudu bathi,

pintere den alingi,

bodhone didokok ngayun,

pamrihe den inaa,

mring padha padhaning jalmi,

suka bungah den ina sapadha-padha.

02

Ingsun uga tan mangkana,

baliku kang sun alingi,

kabisan sun dokok ngarsa,

isin menek den arani,

balilune angluwihi,

nanging tenanipun cubluk,

suprandene jroning tyas,

lumaku ingaran wasis,

tanpa ngrasa prandene sugih carita.

03

Tur ta duk masihe bocah,

akeh temen kang nuruti,

lakune wong kuna-kuna,

lelabetan kang abecik,

miwah carita ugi,

kang kajaba saking embuk,

iku kang aran kojah,

suprandene ingsun iki,

teko nora nana undaking kabisan.